20 stycznia, na dzień przed wielkim świętem, zaprosiliśmy naszych ukochanych Dziadków na spotkanie z nami, w naszej szkole. Najpierw postanowiliśmy pokazać Babciom i Dziadkom, w jaki sposób na co dzień pracujemy na lekcjach. Mogli na żywo obejrzeć swoje wnuki, i posłuchać jak pięknie odpowiadają na pytania, jak wspaniale czytają, piszą, mówią, jakie mają mądre przemyślenia i oczywiście jakie są grzeczne i zdyscyplinowane.
Zaczęliśmy od zastanowienia się kto, kiedy i dlaczego wymyślił Dzień Babci i Dzień Dziadka. W Polsce było to w 1964 roku, a na dobre Święto Babci weszło do kalendarza w roku 1966. Na pomysł uhonorowania Babć wpadł miesięcznik Kobieta i życie.
Później myśleliśmy z jakimi słowami kojarzy nam się Babunia i Dziadziuś. Domyślacie się, że dominował wyraz "miłość", "troskliwość", "czas dla wnuków", "nadzieja".
Gdy pisaliśmy jacy będziemy za 50 lat, pani Basia wyświetliła na tablicy film, na którym każdy z nas opowiadał o swoich ukochanych Dziadkach. O jejku, ależ się Dziadkowie śmiali. Były też chwile, w których bardzo się wzruszyli.
Po skończonej pracy okazało się, że większość z nas chciałaby być takim człowiekiem jak nasi Dziadkowie. To stwierdzenie wzruszyło naszych ukochanych bliskich ogromnie. Mamy nadzieję, że nie po raz pierwszy dowiedzieli się, jak ważni są dla nas i jak bardzo ich kochamy i cenimy.
Przyszedł czas na udowodnienie Dziadkom miłości. Usiedliśmy na ławkach i recytowaliśmy wiersze poświęcone Babciom i Dziadkom, śpiewaliśmy piosenki.
Na koniec rzuciliśmy się im na szyję i wręczyliśmy laurki pełne wyznań miłosnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz